De deur op een kier is een serie blogs over de mensen die ik in mijn werk als psycholoog tegen kom. Ze komen bij me, omdat ze iets willen veranderen. Daarmee zetten ze de deur op een kier voor nieuw relatiegeluk. Dit artikel gaat over Erik, die wil leren praten.
Erik wil leren praten. Hij weet niet hoe hij een gesprek moet beginnen, niet hoe hij een gesprek op gang moet houden. Hij heeft er last van. Erik ziet er goed uit: lang, goed gebouwd, blond, een gezonde uitstraling en een sportief postuur. Hij sport graag, doet aan wielrennen, hardlopen (marathons) en is graag buiten in de natuur. Hij heeft een goede baan op kantoor, een fijne vriendenkring en een goed contact met zijn ouders en broers. Wat hij echt heel graag zou willen, is een relatie. Maar er zit geen vrouw te wachten op een man die niet kan praten, zegt hij. En ik vrees dat hij daar weleens gelijk in kan hebben. Want ondanks alles wat ik hierboven schreef en wat waarschijnlijk best positief klonk, was het gesprek met Erik eerlijk gezegd ronduit saai.
Er zijn beroepsgenoten van me, die vinden dat ik dit niet mag denken. Ik denk daar anders over. Juist door naar mijn gevoel te gaan, door te kijken wat iemand bij mij oproept, kan ik een ander helpen. Door te kijken hoe ik mij voel bij Erik (verveeld), kan ik inschatten wat hij bij anderen oproept en kan ik hem op twee manieren helpen: in de eerste plaats doordat hij dan beter de reacties van anderen kan plaatsen. Want niet iedereen is zo eerlijk als ik. In de tweede plaats doordat ik hem kan helpen dit te doorbreken.
En dat is eigenlijk helemaal zo moeilijk niet. Het is meer een training. Erik is opgegroeid bij ouders die nauwelijks met elkaar spraken. Hij groeide op met twee broers en een hoop stoere vrienden. Op zijn werk gaat hij vooral met mannen om en het sporten is uitsluitend met mannen. Daar deelt hij activiteiten mee, maar geen gevoelens. Ze sporten samen, maar daar hoef je niet altijd bij te praten. Als ik ga hardlopen met mijn vriendinnen, dan zijn we aan één stuk door aan het praten. Als ik met mijn man ga hardlopen, kunnen we urenlang niets zeggen, behalve als we elkaar attent maken op iets. Wellicht zitten mannen en vrouwen wat dat betreft anders in elkaar. Maar als we met onze gemengde hardloopgroep lopen, praten de mannen net zo veel als de vrouwen. Misschien specifiek voor mijn club?
Erik wilde leren praten. Niet alleen omdat hij graag een relatie wil en dan moet je in staat zijn een onderhoudend gesprek te voeren. Anders volgt er geen tweede afspraak en al helemaal geen relatie. Maar ook omdat hij diep van binnen een behoefte voelde, een behoefte aan diepgang en geestelijke intimiteit. Ook met zijn collegae en sportmaatjes wilde hij over meer persoonlijke zaken kunnen praten.
Hij leerde zich voorbereiden, leerde hoe hij in zichzelf rust kon vinden, hoe een stilte gewoon mag en je niet in de stress hoeft te schieten. Maar ook hoe je jezelf kunt afleiden als het toch dreigt te gebeuren. Met Erik was niets aan de hand. Hij had gewoon een vaardigheid nog niet onder de knie. Voor mij was dit een heerlijk ontspannen traject. De gesprekken met Erik werden steeds leuker, steeds levendiger. Erik bleek een boeiende gesprekspartner te zijn, hij heeft me veel geleerd over het sporten en hoe je het beste kunt trainen. Maar ook bleek hij veel bereisd te zijn en konden we ervaringen uitwisselen. Eigenlijk had Erik heel veel om over te praten. Hij hoefde alleen de basale gesprekstechnieken te leren. Een makkelijk succesje. Dat mag ook wel eens!