Met een bleek toetje kijkt ze me aan: “Mama is bang dat ik anorexia heb, maar het is niet dat ik bang ben dik te worden. Ik krijg gewoon zo’n buikpijn elke keer dat ik eet”. Haar moeder belde me vorige week in paniek op. Iris – twintig jaar, jonger ogend doordat ze zo tenger is – vertelt dat de huisarts haar naar de MLD-arts stuurde en dat die stress als oorzaak zag. Inderdaad is ze erg emotioneel terwijl ze dit vertelt. Ze kan zich niet concentreren en piekert ’s nachts omdat ze de afgelopen maanden voor geen enkel tentamen is geslaagd. Haar verkering is op de klippen gelopen en haar vriendinnen klagen omdat ze nooit meer uit wil gaan. Ze vertelt dat ze als een dood vogeltje op de bank zit iedere avond en ’s morgens moeite heeft haar bed uit te komen. Het leven is niet leuk meer. Maar vooral de weekenden thuis bij haar ouders zijn moeilijk. Ze willen haar graag bemoederen en vooral zorgen dat ze goed eet. Maar elke keer dat ze eet krijgt ze buikpijn.
Ik neem haar een aantal testen af, maar daar komt geen heldere diagnose uit. Natuurlijk ben je emotioneel, heb je concentratieproblemen en ben je prikkelbaar als je al wekenlang niet slaapt. En natuurlijk krijg je slaapproblemen en andere gezondheidsproblemen als je in een rap tempo af valt, zeker als je al van nature slank bent. Samen hebben we in een aantal gesprekken gezocht naar mogelijke problemen. Gezien haar huidskleur, de wallen onder haar ogen en de reactie op eten, vroeg ik me af of er geen sprake was van een voedingsallergie. Daar was ze niet op onderzocht. Ik vroeg haar, wat ze besproken had met de MLD-arts. “Nou”, vertelde ze, “het was een hele aardige man, ik heb met hem besproken dat mijn verkering uit was, dat het met mijn studie zo slecht ging en dat ik mijn vriendinnen miste, omdat ze zo naar tegen me deden. Want ik voelde me zo rot, die dag dat ik naar het ziekenhuis moest, dat ik de hele tijd moest huilen“.
Helaas heeft ze het met hem nauwelijks gehad over haar buikpijn. Heeft ze geen eet- en pijndagboek bijgehouden waaruit hij zou kunnen afleiden of er misschien een voedselallergie of andere darmprobleem aan ten grondslag ligt. Ze is na dat eerste gesprek ook niet terug gegaan naar de huisarts om te vertellen dat ze bij de MLD-arts niet verder kwam. Ik legde haar uit, dat je ze bij een volgende afspraak bij de MLD-arts vooral de lichamelijke klachten moest vertellen, het liefst ondersteund door een soort logboek met wat ze had gegeten en gedaan en wanneer ze pijn had. Ik vreesde dat de dokter door haar emotionele verhaal op het verkeerde been was gezet. En dat bleek ook het geval zoals ik enkele weken later van haar moeder hoorde. De MLD-arts constateerde colitis ulcerosa, een ontsteking van het slijmvlies van de dikke darm.
Je kunt ziek worden van stress, maar stress kan ook veroorzaakt worden door een ziekte. Het is zaak om dat goed uit te zoeken, dat blijkt maar weer!