De deur op een kier is een serie blogs over de mensen die ik in mijn werk als psycholoog tegen kom. Ze komen bij me, omdat ze iets willen veranderen. Daarmee zetten ze de deur op een kier voor nieuw relatiegeluk. Dit artikel gaat over Desiree, die graag weer contact wilt met haar kinderen.
Desirée kwam bij me via een vriendin die als advocaat werkt. Desirée had haar geraadpleegd, omdat ze geen contact meer met haar kinderen heeft. Ze vroeg zich af, of ze juridische stappen kon ondernemen tegen haar ex-man. Maar in het gesprek met mijn vriendin bleek al gauw, dat het niet de ex-man was die de kinderen weg hield, maar dat de kinderen zelf geen contact meer met Desirée wilden. Afschuwelijk. Dat moet een moederhart heel veel pijn doen. En helemaal als je weet, dat je het eigenlijk aan jezelf te danken hebt…
Want zo ver was Desirée wel toen ze bij mij kwam. Ze vertelde me, hoe ze worstelde met een alcoholverslaving en hoe zaken keer op keer uit de hand gelopen waren. Dat haar kinderen uit school kwamen en een huis aantroffen dat wel ontploft leek, terwijl zij op de bank haar roes uit lag te slapen. Hoe ze uit kon vallen om niets tegen hen omdat ze zich zo beroerd voelde. Of dat haar ex-man haar in de stad kwam halen, waar ze stond te swingen in een disco. Of die keer dat hij na een bestuursvergadering bij thuiskomst met bange kinderen werd geconfronteerd omdat ze alleen gelaten waren.
Ze vertelt me dit alles vrijwel emotieloos. Zoiets moet je wel aan het hart gaan. Maar dat was niet te merken. Ze zei letterlijk: “Ik weet dat ik me rot moet voelen nu, maar eigenlijk voel ik niets. Ik weet dat het niet klopt, maar ik voel het niet. En ik weet dat ik mijn kinderen mis, maar ik voel het niet. Ik voel leegte.”.
Het is heel gemakkelijk om dit te veroordelen. Desiree is een grote, redelijk grofgebouwde vrouw. Veel make-up, een grote bos geblondeerd haar, ietwat ordinair gekleed in een strak truitje en een strak leren rokje met hoge pumps, terwijl ze redelijk fors postuur heeft en tegen de vijftig loopt. Ik vermoed dat ze flink rookt, gezien de grove trekken in haar gezicht. Ze heeft veel make-up op, daarom kan ik de kleur van haar huid niet goed zien, maar haar ogen staan strak, uitdagend en dof tegelijk. Een bijzondere mix, van een lege en uitdagende, misschien zelfs krachtige, uitstraling tegelijk. Ze raakt me.
Wat er is gebeurd waardoor ze zo in de problemen is gekomen weet ik niet. Op dit moment is ze helemaal alcoholvrij en kookt ze elke dag. Nu wil ze graag het contact met haar kinderen terug, maar dat lukt niet. Tegelijkertijd weet ze niet waarom ze eigenlijk die moeite zou doen. Ergens voelt het, alsof het zo hoort. Maar wil ze het ook echt? Met die vraag komt ze bij me en daar richt ik me dan ook op.
Bij het tweede gesprek leer ik haar de ‘drieminutenadempauze’ (Mindfulness), waarme ze twee weken lang aan de slag gaat. Tijdens het derde gesprek doen we samen een focussessie, om haar in staat te stellen weer bij haar gevoel te komen. Bij het vierde gesprek vertelt ze me, hoe haar vertrouwen is gegroeid. Haar vertrouwen in mij, haar vertrouwen in zichzelf. Er is rust en ruimte in haar gekomen. Niet alleen in haar leven, nee letterlijk in haar, zo zegt ze. Voorzichtig begint ze het gevoel toe te laten.
Ik waarschuw haar dat ze het rustig aan moet doen. Die muur die ze gebouwd had, is er niet voor niets, die had een functie. Hij was alleen zo krachtig, dat hij averechts werkte. We moeten hem stapje voor stapje afbreken. Maar wel voorzichtig, zodat we de bescherming van deze muur niet gelijk kwijtraken.
Of ze haar kinderen weer gaat zien weet ik niet. Op dit moment is dat niet mijn grootste zorg. Maar ik weet wel dat als jouw energie verandert en jouw gedrag, dat mensen ook anders op je gaan reageren. Ik spreek het niet hardop uit, want ik wil niets forceren, maar eigenlijk heb ik er alle vertrouwen in dat het Desirée gaat lukken. De toekomst zal het leren.